Esmė
Człowiek, stworzony przez Boga, powołany jest do podążania za swoim Stwórcą. Zatem całe życie chrześcijanina jest pielgrzymką, wędrowaniem z Bogiem do Niego samego, do niebieskiego Domu Ojca. Pismo Święte uczy nas, że nie jesteśmy obcymi i przychodniami, ale współobywatelami i domownikami Boga (por. Ef 2, 19), do którego zmierzamy.
Początki w Starym Testamencie
Stary Testament ukazuje nam przedziwną wędrówkę ludzkości, wyrastającą z pełnej wolności, jaką Bóg daje człowiekowi. Zaczęła się ona powstaniem człowieka z Boga i jego wkroczeniem w krąg stworzenia. Z powodu nieposłuszeństwa podróży tej groziło stanie się bezcelową tułaczką, jednak ze względu na nieustanną Bożą opiekę wędrówce tej towarzyszyła nadzieja zbawienia. Tym, którzy ku Bogu się zwracali, wędrówka życia stawała się drogą nawrócenia i powrotu do Niego. Cały Stary Testament przesiąknięty jest Bożym zaproszeniem do wspólnej z nim wędrówki. Za nim podążył Abraham, zawierzywszy Bożej obietnicy, gdy pozostawiając ziemię ojczystą i dom wyruszył do obiecanej mu przez Pana ziemi. Bóg wyprowadził swój wybrany naród – Izraela, z niewoli egipskiej i wiódł go przez pustynię, chronił i żywił, by w końcu przyprowadzić do Ziemi Obiecanej. W Starym Testamencie pielgrzymowanie to droga w wierności Bogu i zawierzeniu mu.
Jezus Chrystus – pielgrzym
Chrześcijanin widzi w swoim Panu Jezusie Chrystusie prawdziwego pielgrzyma, do naśladowania którego jest powołany. Całe życie Jezusa przepełnione było pielgrzymowaniem: Wcielenie, ofiarowanie w świątyni, podróż z Maryją i Józefem do Jerozolimy... Ku Jerozolimie kierowało się całe Jego życie, nie skończyło się ono jednak drogą krzyżową, bo objęło też chwałę Zmartwychwstania i Wniebowstąpienia. Podobnie pielgrzymka chrześcijanina to nie tylko codzienny krzyż, niesiony w drodze za Jezusem, bo jej cel jest tam, gdzie nie będzie już śmierci, żałoby, krzyku ni trudu (por. Ap 21, 4). W wędrówce ziemskiej chrześcijanom towarzyszy Chrystus, wyjaśniając im sens Pisma i łamiąc dla nich Chleb Eucharystyczny. Nie są więc osamotnieni w drodze, bo z nimi jest Ten, który Sam jest „drogą, prawdą i życiem” (J 14, 6).
Kościół pielgrzymujący
Kościół jest wspólnotą pielgrzymująca w czasie, Oblubienicą podążającą do swego boskiego Oblubieńca. Przez całe wieki tysiące tysięcy dzieci Kościoła stawało na pielgrzymich drogach tego świata: natchnieni przez Ducha, choćby na krótko rezygnujący z codziennych wygód czy przysługującego statusu społecznego, prowadzeni przez wiarę i ducha pokuty. Oni też chcieli upodobnić się do Pana Jezusa Chrystusa, który wędrując po ziemi nie miał gdzie głowy skłonić (por. Łk 9, 58).
Najświętsza Maryja Panna w pielgrzymce wiary
Dla pielgrzymów największy ideałem i wzorem jest Najświętsza Maryja Panna, Matka Boża. Od Niej, pierwszej, która uwierzyła, noszącej w Sobie Emanuela – Boga z nami – i będącej w ten sposób żywą świątynią Boga, uczą się pielgrzymi wędrówki z wiarą, nadzieją i miłością; wsłuchiwania się w Słowo Boże, życia sakramentalnego i oddawania siebie siostrom i braciom.
Spotkanie – cel pielgrzymki
Pielgrzymi szlak prowadzi zawsze do spotkania z Bogiem. Na każdym przystanku tej drogi, w świątyniach, w których wypełnia się Boża obietnica, pielgrzym spotyka tajemnicę Boga, otwiera się przed nim Boże Oblicze, pełne miłości i miłosierdzia. W pielgrzymce łatwiej pojąć, że od samego zarania swego istnienia człowiek powołany jest do dialogu z Bogiem. Pielgrzymka chrześcijańska ukazuje najważniejszy rys chrześcijaństwa: Bóg Stwórca nie jest dla człowieka odległą, niepoznawalną siłą, jest Ojcem, wszyscy zaś jesteśmy jego dziećmi, braćmi i siostrami w Jezusie Chrystusie.
Droga pątnika prowadzi też do spotkania z Kościołem. Przeżycie drogi pielgrzymiej wspólnie z braćmi i siostrami pozwala dostrzec lud Boży podążający do wiecznego Jeruzalem w jedności wiary i Chrystusowej miłości, pomaga poczuć się w otoczeniu sióstr i braci członkiem jednej rodziny dzieci Bożych, prowadzonej przez wielkiego Pasterza owiec (por. Hbr 13, 20) w osobach widzialnych pasterzy, którym On swój lud powierzył.
Pielgrzymka oznacza także doświadczenie obecności w świątyni. To tu sumienie pątnika może doznać przebudzenia, tu może on wyznać swoje grzechy i doznać ich opuszczenia, ale i sam odpuszcza innym. W sakramencie Pokuty (Pojednania) pielgrzym, doświadczywszy łaski i miłosierdzia Bożego, staje się niejako nowym człowiekiem. W pobożnej wędrówce może poczuć się podobnym do syna marnotrawnego, który w cierpieniu, głodzie i z wysiłkiem wraca do domu. Wędrówka jest wtedy drogą nawrócenia, naznaczoną mocną wiarą w głębię i moc daru odpuszczenia win, jakie od Boga otrzymujemy.
Duch chrześcijańskiego pielgrzymowania
Wędrujący na spotkanie z Panem pielgrzym jest nieustannie powodowany duchem nawrócenia, pokuty, odpuszczenia i pojednania. Pielgrzymowanie zawsze wiąże się z pokutą, z sakramentalnym Pojednaniem. Oparciem dla pielgrzyma jest Słowo Boże, a jego pokarmem – Eucharystia. Prowadzi go pragnienie okazania wdzięczności i czci Bogu. Zwykle pielgrzymią podróż podejmuje się by wyprosić łaski nie tylko dla siebie, ale także dla bliźnich, ojczyzny, dla całego świata. Powinny jej towarzyszyć uczynki miłości i miłosierdzia, zatem pielgrzym całym życiem głosić ma Ewangelię, Dobrą Nowinę o tym, że Bóg tak świat umiłował, że dał swego Jedynego Syna, by Ten wyprowadził z niewoli grzechu ludzi wszystkich czasów i pokoleń.
