Droga Krzyżowa
Kalwarię wileńską można podzielić na dwie części. Drogę pojmania obejmuje 20 stacji od „Sali Ostatniej Wieczerzy” do „Czwartej bramy Starego Miasta”. Osiem z tych dwudziestu stacji znaczą murowane kaplice, most na Cedronie oraz drewniana kaplica na tym moście oraz jedna murowana i 7 drewnianych bram. Na Drogę krzyża składa się 15 stacji od „Ratusza Piłata” do „Góry Golgoty”; to 12 murowanych kapliczek i trzy stacje umieszczone w kościele. Przy planowaniu kalwarii starano się możliwie dokładnie odwzorować topografię Jerozolimy, zarówno w sensie mierzonych krokami odległości między stacjami, jak i w sensie orientacji „miasta Jeruzalem” w odniesieniu do kierunków geograficznych. Przykładowo można naliczyć 1321 kroków od „Ratusza Piłata” do „Zdjęcia z krzyża”. Z „Góry Oliwnej” do miejsca „Ukrzyżowania” jest ich 6000. Stację „U Kajfasza” od stacji „Ratusz Piłata” dzieli 1000 kroków, a od tamtej do stacji „Przed Herodem” – następne 350.
W większości XVII-wiecznych kalwarii ważne miejsce zajmuje kult Matki Bożej. To samo da się powiedzieć o kalwarii w Wilnie: na tzw. ścieżki Maryi składa się 12 stacji. Ścieżki prowadzą od „Grobu Pańskiego” do „Sali Ostatniej Wieczerzy” w przeciwnym niż Droga Krzyżowa kierunku. Pobożność do Matki Boskiej Bolesnej nie uzyskała tu jednak tak dużego znaczenia, jak np. w Kalwarii Żmudzkiej czy wielu kalwariach w Polsce. Uwaga modlitewna wiernych niemal całkowicie koncentruje się tu na Ukrzyżowanym i Krzyżu św. Taka spójność znaczeniowa wyraża się w dokładnie przemyślanych odniesieniach między poszczególnymi elementami architektonicznymi i w mistrzowskim wykorzystaniu specyfiki krajobrazu. Jest ona cechą wyróżniającą wileńską kalwarię.
