Błogosławiony Jerzy Matulewicz
Jerzy Matulewicz urodził się 13 kwietnia 1871 r. we wsi Luginie, 5 km na północ od Mariampola, w rodzinie zamożnych rolników. W latach 1879-1886 uczył się w tamtejszej szkole początkowej i gimnazjum. W 1889 r. wyjechał do Kielc, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum, a potem, w 1891 r., wstąpił do kieleckiego seminarium duchownego. Władze carskie zamknęły je w 1893 r., więc Matulewicz przeniósł się do Warszawy, gdzie zakończył naukę seminaryjną w 1895 r., uzyskując najlepsze wyniki. Z tego względu przełożeni udzielili mu rekomendacji na studia w Akademii Duchownej w Petersburgu. Tam uzyskał tytuł magistra i złoty medal za doskonałe wyniki w nauce.
W 1898 r. Matulewicz przyjął w Petersburgu święcenia kapłańskie, zaś rok później został wysłany do szwajcarskiego Fryburga w celu podjęcia dalszych studiów. Jej uwieńczeniem była obrona dysertacji (1902), za którą otrzymał najwyższe ocen, i uzyskanie stopnia doktora teologii. Później ks. Jerzy Matulewicz wykładał w seminarium duchownym w Kielcach, w latach 1905-1907 pełnił obowiązki kapelana gimnazjum w Warszawie. W tym samym czasie aktywnie uczestniczył w katolickiej działalności społecznej i charytatywnej: współorganizował stowarzyszenia robotnicze, zakładał ochronki dla dzieci, doraźnie pomagał potrzebującym bez względu na ich narodowość czy wyznanie.
W latach 1907-1911 Jerzy Matulewicz wykładał socjologię w petersburskiej Akademii Duchownej. W tym okresie dojrzała jego decyzja, by zostać zakonnikiem i odnowić zamierający zakon marianów na Litwie. W 1909 r. złożył pierwsze śluby, a już w roku 1911 został generałem tego zakonu. W latach 1914-1918, mieszkając w Warszawie założył dom zakonny na Bielanach i pomagał sierocińcom osobiście zbierając datki na ich rzecz.
Po powrocie na Litwę w 1918 r. Jerzy Matulewicz podjął odbudowę zniszczonego podczas wojny klasztoru marianów w Mariampolu. Założył Zgromadzenie Sióstr Ubogich od Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. 1 grudnia 1918 r. przyjął sakrę biskupią i został pasterzem diecezji wileńskiej. Te obowiązki wypełniał sumiennie przez siedem lat, jednocześnie stojąc na czele zakonu marianów. W 1924 r. założył Zgromadzenie Sióstr Służebnic Jezusa w Eucharystii.
W 1925 r. zrezygnował z pasterzowania w archidiecezji wileńskiej i papież Pius XI mianował go wizytatorem apostolskim na Litwie. Arcybiskup Matulewicz miał wielki wkład w polepszenie stosunków Republiki Litewskiej ze Stolicą Apostolską i w przygotowanie konkordatu. Przyczynił się też do ustanowienia litewskiej prowincji kościelnej. Zmarł w Kownie 27 stycznia 1927 r.
Już w czasie jego pogrzebu w Kownie ks. kanonik Juozas Tumas-Vaižgantas (1869-1933) wyraził się o nim jak o świętym. Papież Pius XI nazwał Jerzego Matulewicza „prawdziwie świętym człowiekiem”. Przekonanie o jego świętości jeszcze bardziej się upowszechniło, gdy jego ciało 24 października 1934 r. przeniesiono z krypty w katedrze kowieńskiej do kaplicy Najświętszego Serca Jezusowego (teraz bł. Jerzego Matulewicza) w kościele św. Michała Archanioła w Mariampolu. Sarkofag z jego doczesnymi szczątkami stał się bardziej dostępny dla wiernych, którzy coraz częściej przychodzili tu prosić o łaski za jego wstawiennictwem. Na płycie grobu zaczęły się pojawiać kartki z podziękowaniami za różnorakie otrzymane łaski. To z kolei stało się początkiem zabiegów o otwarcie procesu beatyfikacyjnego.
Proces rozpoczęto w Rzymie w 1953 r. Do 1978 r. dotarło ok. 900 przekazów i podziękowań świadczących o otrzymanych za wstawiennictwem Jerzego Matulewicza łaskach w utrapieniach duchowych i cielesnych. Najczęściej dotyczyły uzdrowień z chorób. W 1982 r. papież Jan Paweł II uznał cnoty sługi bożego Jerzego Matulewicza za heroiczne tytułując go „czcigodnym sługą bożym”. Po weryfikacji przez Stolicę Apostolską świadectw o cudownie otrzymanych łaskach w 1987 r. arcybiskup Jerzy Matulewicz został ogłoszony błogosławionym.
W homilii podczas mszy beatyfikacyjnej Jerzego Matulewicza 28 czerwca 1987 r. Jan Paweł II powiedział: „W Ewangelii według św. Mateusza czytamy:
