Historia
Zwykle wskazuje się, że katedra w obecnym kształcie powstała w latach 1595-1625, jednak najnowsze badania wskazują, że prace nad nią mogły zakończyć się później. Zanim powstał obecny murowany gmach w jego miejscu stał mały, drewniany kościół, prawdopodobnie noszący cechy architektury ludowej z 1445 r. W ciągu dziejów świątynia wielokrotnie ucierpiała: w 1656 r. zdewastowali ją Szwedzi, nie ominęły jej także zniszczenia niesione przez wojnę północną (1700–1721). W czasie przygotowań do jubileuszu trzechsetlecia kościoła w 1924 r. przebudowano kapliczki boczne, nieco zakłócające pierwotny, typowo renesansowy obrys budowli i jej zwięzły, krzyżowy plan.
Dotkliwym zniszczeniom uległa katedra w 1944 r. w lipcu, podczas odwrotu wojsk niemieckich. Spłonęły doszczętnie drewniane jej części, w tym cenne dzieła sztuki: ołtarze, organy, meble, galerie i balustrady oraz bezcenne archiwum kościoła. Częściowo zburzone boczne frontony straciły połączenia z dachem w wyniku czego runęły łamiąc sklepienia transeptu. Zarwała się podłoga, otwierając podziemia.
Po wojnie rekonstrukcja kościoła długo się ciągnęła: główne roboty budowlane zakończono dopiero w 1956 r. Wtedy rozpoczęto prace wykończeniowe nad wystrojem wnętrza, otoczeniem i pomniejszymi częściami budowli. W latach 1974-1975 wzniesiono ołtarz główny o umiarkowanych rysach neobarokowych oraz dwa ołtarze boczne. W 1977 r. zostały wykonane miedziane żyrandole do oświetlenia nawy głównej i kaplic. W 1986 r. ostatecznie zakończono porządkowanie dziedzińca i otoczenia świątyni.
W 1997 r., kiedy Jan Paweł II ustanowił diecezję szawelską, świątynia stała się katedrą.
