|
|
LT EN DE PL 
Pielgrzymki w chrześcijaństwieTradycja pielgrzymek na LitwieJan Paweł II i Litwa


Królowo bogata łaskami, w Kalwarii słynąca cudami,
Wstawiaj się za rodzinami!
Gintaro Česonio fotografija

Historia

Miejscowość Gardai (bo tak wcześniej nazywała się Kalwaria Żmudzka) w źródłach pisanych pierwszy raz jest wzmiankowana w 1253 r. Wielki książę Witold (~1350–1430) w roku 1417 podarował tę miejscowość biskupowi żmudzkiemu. W 1619 r. zbudowano tu kaplicę, zaś w 1622 założono parafię. Biskup żmudzki Jerzy Tyszkiewicz (1596-1656) w 1637 r. sprowadził do miejscowości Gardai dominikanów, zbudował dla nich dom i nadał ziemię. Dominikanie założyli tu Drogę Krzyżową wznosząc dwadzieścia jej stacji. Od tej właśnie kalwarii oraz odpustów kalwaryjskich przyjęła się nazwa Kalwaria Żmudzka.

Od połowy XVII w. zaczął słynąć łaskami obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, zaś Kalwaria Żmudzka stała się ośrodkiem popularnego odpustu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Cudowny wizerunek maryjny z Rzymu przywiózł tu dominikanin Piotr Pugaczewski. Od 1643 r. obraz został uznany za cudowny i zezwolono na jego kult. Zakonnicy zbudowali kościół obok swego klasztoru i nadali mu tytuł Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Zaczęto obchodzić dwunastodniowy odpust Nawiedzenia, połączony z wcześniej już obchodzonym odpustem kalwaryjskim. W 1649 r. z klasztoru dominikańskiego w Lublinie przywieziono do Kalwarii relikwie Krzyża św., które do dzisiaj się tu znajdują.

W 1750 r. zbudowano w Kalwarii Żmudzkiej duży, okazały drewniany kościół, zaś kaplice stacji Drogi Krzyżowej poddano remontom i przebudowom. Gdy odpust kalwaryjski stawał się coraz bardziej popularny dominikanie w 1780 r. podjęli budowę większego, murowanego kościoła, którą zakończyli w roku 1822. Decyzją administracji carskiej w 1889 r. klasztor dominikanów został zamknięty, a do Kalwarii przysłano diecezjalnego duchownego. W 1896 r. pożar pochłonął świątynię, którą odbudowano w latach 1897–1902 zgodnie z wcześniejszym projektem, przygotowanym przez architekta Augustyna Kosakowskiego (?–1803).

Gdy w 1918 r. Litwa odzyskała niepodległość i w 1926 r. założono diecezję telszewską, w roku 1927 w Kalwarii Żmudzkiej działalność duszpasterską rozpoczęli marianie. Zamieszkawszy tu założyli szkołę początkową, pracowali z młodzieżą, dbali o stan kaplic kalwarii, zaś w okolicznych parafiach posługiwali głosząc rekolekcje. W 1939 r. ich staraniem wykonano remont kościoła i przemalowano go. W tym samym roku uroczyście i okazale obchodzono jubileusz 300-lecia założenia Drogi Krzyżowej.

W 1948 r. władze sowieckie klasztor marianów zamknęły, zaś duszpasterstwo przejęli znowu księża diecezjalni. Sowieci na różne sposoby zakazywali tu publicznego przejawiania pobożności i próbowali nawet zamknąć kaplice Drogi Krzyżowej, jednak dzięki wysiłkom parafian kościół w Kalwarii Żmudzkiej nie został zamknięty i nie zburzono kaplic. Zmieniono tylko nazwę miejscowości – od 1967 r. przemianowano Kalwarię na Varduva. Mimo wszystkich ograniczeń wprowadzanych przez sowietów w celu utrudnienia wiernym udziału w Wielkim Odpuście kalwaryjskim co roku przybywały tu z całej Litwy tysiące ludzi.

W 1987 r., 8 lipca w Kalwarii Żmudzkiej uroczyście obchodzono jubileusz chrztu Litwy. 6 maja 1988 r. nadano tutejszemu kościołowi tytuł bazyliki mniejszej. W 1989 r. przywrócono miasteczku dawną nazwę – Kalwaria Żmudzka. Jesienią 2003 r. w Kalwarii zaczął działać kurs przygotowawczy seminarium duchownego w Telszach. W 2004 r. papież Jan Paweł II potwierdził warunki i zasady uzyskania odpustu zupełnego w sanktuarium w Kalwarii Żmudzkiej i zezwolił na wszczęcie procesu prowadzącego do ukoronowania kalwaryjskiego obrazu Madonny z Dzieciątkiem papieskimi koronami. Proces zakończony został już za Benedykta XVI, zaś uroczystej koronacji dokonano 8 października 2006 r.

aukštyn