Obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem
Wizerunek Madonny z Dzieciątkiem z ołtarza głównego kościoła w Kalwarii Żmudzkiej od dawna słynie cudownymi łaskami. Tradycja mówi, że obraz uchodził za cudowny zanim ojciec Piotr Pugaczewski przywiózł go tu z Rzymu. Dzieło mogło powstać lub w jakiś inny sposób znaleźć się w klasztorze dominikanów w Rzymie na początku XVII w. Trafiło do Kalwarii Żmudzkiej w I poł. XVII w., najprawdopodobniej na przełomie lat 30-tych i 40-tych. Należy ono do typu ikonograficznego przedstawień Maryi typu Słodko-Miłująca.
Gdy ten cudowny obraz maryjny znalazł się w Kalwarii Żmudzkiej niemal od razu zaczął się tu rozwijać jego kult, który łączył się z wcześniej tu istniejącą tradycją nabożeństwa Drogi Krzyżowej oraz z czcią otrzymanych z Lublina relikwii Krzyża św. W wieku XVIII kalwaryjski wizerunek Madonny z Dzieciątkiem był już szeroko znany. W II poł. XVIII w. i w wieku XIX na upowszechnienie się czci tego obrazu wpłynęło pojawienie się przedstawiających go rycin czy obrazków przeznaczonych dla kalwaryjskich pielgrzymów. Do XX w. zachowało się kilka pieśni ku czci Matki Boskiej z Kalwarii Żmudzkiej, ułożonych przez dominikanów. Jednak szerzenie się kultu tego obrazu wiązało się najbardziej ze świętowanym tu odpustem, który już w XVIII w. nazwano Wielkim. Marianie, którzy mieszkali w Kalwarii od 1927 r., nie szczędzili sił i środków dla propagowania czci tego wizerunku. Mimo wszystkich utrudnień w organizowaniu i udziale w odpustach kalwaryjskich ze strony władz sowieckich także w tym okresie obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem otoczony był w Kalwarii czcią.
Gdy w II poł. XVII w. wierni zaczęli uważać obraz za cudowny wydarzenia uchodzące za cudowne zaczęto spisywać w osobnej księdze, która jednak spłonęła w czasie pożaru w 1896 r. Niemniej o łaskach doznanych dzięki modlitwie przez tym obrazem świadczą wota. Od okresu międzywojennego znacznie wrosła ich liczba. W 2006 r. obraz uroczyście ukoronowano koronami poświęconymi przez Benedykta XVI i nadano mu tytuł Królowej Rodzin Chrześcijańskich.
