Obraz Jezusa Miłosiernego
Obraz Jezusa Miłosiernego, często nazywany po prostu obrazem Bożego Miłosierdzia, namalował w 1934 r. Eugeniusz Kazimirowski (1873-1939). Wizerunek powstał na podstawie widzeń mistyczki – św. Faustyny. Pierwsze z nich miało miejsce w 1931 r. w Płocku, późniejsze – w Wilnie. Objawiający się Zbawiciel polecił, by widzenie Faustyny utrwalić w postaci obrazu, pod którym napis „Jezu, ufam Tobie” przypominałby, że dopiero zaufawszy Bogu człowiek może przyjąć Jego łaski. W realizacji tego polecenia pomógł s. Faustynie spowiednik – ks. Michał Sopoćko.
Zgodnie ze słowami s. Faustyny Jezus jest na tym wizerunku przedstawiony tak, jak się jej objawił. Zbawiciel w białej, przepasanej tunice wznosi prawą rękę, by pobłogosławić, jakby mówił: „Pokój wam”. To pozdrowienie Jezusa słyszymy w liturgii słowa drugiej niedzieli wielkanocnej. Rana w sercu Jezusa (na obrazie osłonięta snopami światła) oraz blizny na dłoniach i stopach przypominają wielkopiątkową Mękę. W ten sposób obraz łączy dwa wydarzenia ewangeliczne, który unaoczniają miłosierną miłość Boga do człowieka.
Lewą ręką Jezus dotyka tuniki przy Swoim Najświętszym Sercu. Z niego wypływają dwa promienie, bladobiały i czerwony, niby dwa znaki łaski bezbrzeżnego miłosierdzia. Pierwszy promień symbolizuje wodę i oczyszczenie duszy, drugi – krew, życie duszy. Sakramenty chrztu i pokuty oczyszczają duszę, zaś Eucharystia ją ożywia. Promienie symbolizują zatem sakramenty i łaski Ducha św., których znakiem biblijnym jest woda oraz Nowe Przymierze Boga z człowiekiem, które przypieczętowane jest Krwią Chrystusową.
Początkowo obraz Jezusa Miłosiernego wisiał w klasztorze sióstr bernardynek przy kościele św. Michała, którego rektorem był ks. Sopoćko. W swoim dzienniczku s. Faustyna wspomina, co Jezus polecił jej przekazać spowiednikowi: miejsce obrazu jest w kościele, a nie w korytarzu klasztornym. W 1937 r. w drugą niedzielę wielkanocną – uroczystość Miłosierdzia Bożego, wizerunek przeniesiono do kościoła św. Michała i umieszczono obok głównego ołtarza.
W 1948 r. sowieci zamknęli kościół św. Michała, zaś klasztor bernardynek – zlikwidowali. Obraz Jezusa Miłosiernego pozostał w budynku do 1951 r., kiedy dwie pobożne wilnianki: Bronė Miniotaitė i Janina Rodziewicz wykupiły płótno od stróża zamkniętego kościoła i przekazały na przechowanie proboszczowi kościoła św. Ducha. Obraz planowano wywieźć do Polski. Na przeszkodzie stanęły jednak nie tylko surowe kontrole graniczne w Związku Sowieckim; człowiek, który obiecał nielegalnie przewieźć płótno w ostatniej chwili się rozmyślił. „Wydawało mi się, że popełniłbym świętokradztwo” – wyjaśnił później.
W 1956 r. obraz Jezusa Miłosiernego znalazł się niedaleko Grodna, w kościółku w Nowej Rudzie. Gdy władze zamykały i tę świątynię i zajmowały jej wyposażenie obraz cudem pozostał nietknięty. W 1986 r. jesienią potajemnie przywieziono go z powrotem do Wilna i do przeniesienia do nowego kościoła Miłosierdzia Bożego znowu przechowywany był w kościele św. Ducha. W 2003 r. dokonano jego fachowej restauracji i teraz wygląda on dokładnie tak, jak stworzył go Kazimirowski, idąc za wskazaniami s. Faustyny.
