Pobożność
W Piwoszunach żywe są tradycje pobożności wspólnotowej: w niedziele śpiewane są Godzinki i odmawiany (lub śpiewany) różaniec. Przed większymi uroczystościami splata się tu wieńce i girlandy do dekoracji obrazu Matki Boskiej. Tak wypełniana jest testamentalna wola fundatora kościoła – Jana Kłockiego, by nieustannie trwała tu modlitwa do Matki Bożej.
Do pierwszej wojny światowej na odpusty przybywali głównie wierni z Dzukii, z okolic Wilna i Lidy. Całe procesje z chorągwiami i feretronami ciągnęły do Piwoszun przez kilka dni, ich uczestnicy znajdowali po drodze nocleg korzystając z życzliwości mijanych po drodze gospodarzy. Wśród pątników liczną grupę stanowili chorzy i kalecy, a także żebracy, którzy w tym okresie mogli liczyć na szczególną hojność.
Za czasów reżimu sowieckiego tradycja zorganizowanych pielgrzymek na odpust przygasła, by odrodzić się znowu w wolnej Litwie. Z lokalnego ośrodka pielgrzymkowego Piwoszuny zamieniły się w ważne na skalę kraju sanktuarium. Pojedynczy wierni, rodziny i małe grupki najczęściej przybywają na odpust „Zielnej” samochodami, większe grupy zorganizowane docierają tu autobusami, a inni – szczególnie młodzież – część lub całość drogi przemierzają pieszo. Tradycyjne są już piesze pielgrzymki z Jezna czy z Olity (lt. Alytus), ich początki sięgają jednak początków XX w. Na początku istnienia niepodległej Litwy wykształciła się oryginalna tradycja pielgrzymek młodzieżowych: pod opieką wychowawców młodzi przychodzili do Piwoszun z katedry w Koszedarach (ok. 78 km). Pieszo przybywali tu już pielgrzymi z Druskiennik, Wilna, Kalwarii suwalskiej czy Kozłowej Rudy (lt. Kazlų Rūda).
Bodaj najwięcej pielgrzymów przyciąga do Piwoszun oktawa odpustowa Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Uroczystość Wniebowzięcia jest od 1988 r. najważniejszym odpustem w Piwoszunach. Ustaliło się tak, gdyż w wigilię tego święta został ukoronowany miejscowy obraz Matki Boskiej. Od tamtego roku każdy 15 dzień miesiąca obchodzony jest tu jako szczególny maryjny, gdy wyraża się szczególną cześć modlitewną Matce Bożej Piwoszuńskiej. Wcześniej, aż do okresu sowieckiego, wyjątkową oprawę miały trzydniowe obchody uroczystości Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Odpust trwał trzy dni, podczas których sprawowane było nabożeństwo czterdziestogodzinne.
W końcu wieku XVIII obchodzono tu odpust na św. Jana Chrzciciela, tzw. odpusty zakonne (na św. Benedykta, na św. Maura i na św. Scholastyki) oraz tzw. odpust bractwa – Matki Boskiej Szkaplerznej. Te tradycje przypominają, że kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny był również poświęcony św. Janowi Chrzcicielowi (na cześć fundatora Jana Kłockiego) oraz św. Benedyktowi, którego duchowi synowie ponad dwa stulecia tu posługiwali. Od XVIII w. w czasie tych odpustów w miasteczku odbywały się kiermasze: handlowano zarówno żywnością, jak i dewocjonaliami. Zaś na dziedzińcu kościoła można się było napić wody ze źródeł piwoszuńskich.
W ostatnich dziesięcioleciach ustaliła się zasada, by każdy z ośmiu dni odpustowych na Wniebowzięcie poświęcić modlitwom w jednej, ważnej intencji Kościoła. Tak więc podczas kolejnych dni najważniejszego odpustu wierni modlą się w intencji: rodzin, młodzieży, chorych i opuszczonych, misji i misjonarzy, nauczycieli i ich wychowanków, rolników, ochrony życia, powołań, pokoju... W programie są też katechezy i zajęcia skierowane specjalnie do młodzieży.
