Świątynia
Po rekonstrukcji w wieku XVII i dobudowaniu wież w wieku XVIII budynek kościoła, wcześniej wyraźnie gotycki, nabrał typowej dla architektury na Litwie dwuwieżowej sylwetki, przybierając kształt charakterystyczny dla późnego baroku, naznaczonego już cechami klasycyzmu. Później aż do 2008 r. forma budowli nie zmieniała się. Wtedy to, podczas prac restauratorskich, podwyższono strop, założono okna dachowe, blaszane pokrycie dachu zmieniono na dachówki, zaś wieżyczkę sygnaturki podniesiono ponad poziom zachodnich wież.
Wspaniały barokowy ołtarz główny składa się z trzech poziomów. Drugi ozdobiony jest drewnianymi rzeźbami i kompozycjami płaskorzeźbionymi. W srebrnym antepedium ołtarza z XVIII w. widoczna jest Matka Boska Trocka oraz postaci Chrystusa Zbawiciela i św. Jana Ewangelisty. Na pierwszym poziomie ołtarza znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej Trockiej „niesiony” przez wyrzeźbione figury aniołów. Między kolumnami wkomponowano rzeźby przedstawiające patriarchów i proroków: Dawida, Zachariasza, Joachima i Symeona. W centrum drugiego poziomu znajduje się płaskorzeźbiona kompozycja zatytułowana „Koronacja Najświętszej Maryi Panny” oraz postacie prorokiń Anny i Elżbiety.
W kościele upamiętniony jest też wybitny fundator – w północnej nawie, powyżej wejścia do zakrystii wisi portret wielkiego księcia Witolda. Przy południowej ścianie prezbiterium dostawiono w 1700 r. klasycystyczną rodową kaplicę Romerów. W 2006 r. odsłonięto fragmenty fresków w stylu bizantyjskim, którymi świątynia była ozdobiona. Odsłonięte części malowideł pozwalają na ostrożne przypuszczenie, że w późnym średniowieczu na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego rozwinęła się odrębna szkoła bizantyjskiego malarstwa ściennego, istniejąca do połowy XV w. lub dłużej. Widoczne są ślady zatynkowania malowideł ściennych prezbiterium, które nastąpiło podczas odbudowy kościoła po wojnie z Moskwą w latach 60-tych XVII w.
